Aγαπητέ Θεέ

Τρεις απόφοιτοι του θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Εκλεκτοί, με μπόλικες ώρες σοβαρής θεατρικής δουλειάς ενδυναμωμένοι, με κάμποσες μνήμες αρχετυπικές της σκηνικής τέχνης καταχωρημένες στο θεατρικό είναι τους. Μαζί τους ένας μουσικός, εξίσου εκλεκτός, δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει διαφορετικά. Οι σοβαρές θεατρικές συνεργασίες απαιτούν και προϋποθέτουν πέραν όλων ισορροπία. Πόσο μάλλον όταν το νήμα που πλέκει την θεατρική πράξη έχει μια απόληξη και στο Υπερπέραν…

Το πέρας της πρώτης νιότης, εκεί που οι πρώτες γνώσεις έχουν πλέον κατασταλάξει σε μια πρώτη δόση σοφίας, είναι η ιδανική “στιγμή”, η καταλληλότερη όλων, για την πρώτη επαφή με τον - αντιληπτό σε κάποιους ως καθαυτό λόγο ύπαρξης – “θεό”, και σε κάποιους πιο “ψαγμένους” άλλους με τον - ερμηνευτικό του καθαυτού λόγου ύπαρξης – παντοκράτορα “χωροχρόνο”.

“Αγαπητέ θεέ” του Έρικ Εμμάνουελ Σμιτ: Ο δεκάχρονος Όσκαρ που έχει καρκίνο, διασχίζει τον χρόνο με τρόπο μαγικό, παιχνιδιάρικο μα και σοφό συνάμα, ζώντας πυκνωμένα δέκα χρόνια ζωής σε κάθε μέρα συμβατικού χρόνου. Σε ρόλο ηρωίδας – ερμηνεύτριας του καθαυτού λόγου ύπαρξης η εθελόντρια θεία Ροζ, είναι αυτή που ορίζει την σοφία του παιχνιδιού της ύπαρξης αναδεικνύοντας και αποδεικνύοντας το “διασταλτικό” του κανόνα του. Μέσα σε 12 συμβατικές του χρόνου ημέρες, ο Όσκαρ διανύει την περίοδο της εφηβείας, της ενηλικίωσης, αλλά και την καταληκτική του γήρατος. Η σοφία του παιχνιδιού της ύπαρξης “κατακτάται” μέσα σε 12 μέρες – δεκαετίες – φάσεις ζωής ακριβώς επειδή η ύπαρξη καθαυτή, η ερμηνεία καθαυτή του λόγου της, συνειδητοποιείται και βιώνεται ως παιχνίδι.

Σκηνοθεσία: Ηλίας Αδάμ
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Opera
Ενδυματολόγος: Κατερίνα Κουρούμαλη
Φωτισμοί: Βασίλης Κρητικός
Παίζουν: Στυλιάνα Ιωάννου, Καλλιόπη Μανδρέκα, Ηλίας Αδάμ, Παναγιώτης Θεοφανόπουλος